Bibliographic Details
| Title: |
İbn Teymiyye'de Bütün: Tanrı'ya Ait Tekil Hakikatlerin Hudûsu İdesini İlzam Eden Bir Kavramın Temaşası. |
| Alternate Title: |
The Whole in Ibn Taymiyya: Contemplating a Concept that Force Acceptance the Idea of Occurrence of Singular Truths Belonging to God. |
| Authors: |
ÖZAYKAN, Cihan1 cozaykan@bartin.edu.tr |
| Source: |
KADER. Jun2025, Vol. 23 Issue 1, p125-147. 23p. |
| Subject Terms: |
*WORSHIP, *CONTEMPLATION, *GOD, *EXTERNALITIES, *CLASSIFICATION |
| Abstract (English): |
This study explores the usage and semantic nuances of the term "whole" (jumla) in the works of Taqiyy al-Dīn Ibn Taymiyya (d. 728/1328), deliberately excluding its connections to the concept of competence. The research aims to elucidate the conceptual underpinnings and interpretations associated with "whole," illustrating its implications for understanding the universe and God. Utilizing deconstruction and subtext analysis, the study provides a fresh perspective on Ibn Taymiyya's thought, uncovering dimensions that have remained largely unexplored. The investigation begins by examining the relationship between the concepts of "whole" and "part" (juz') and their linkage to "dependency" (iftiqar/ihtiyaj). The paper explores whether the whole contains a special combination, or is merely equal to the sum of its parts. It also examines the classification of different types of wholes based on the priority-subsequent-coexistence notions of necessity, and the cause-effect and condition-conditioned dimensions. Then, the meaning of the whole in terms of spatial implication is addressed. Here, a classification is made based on whether the parts have a special combination. This is followed by the temporal implication of the whole. Here, the whole is considered from two aspects: its state of being together and its sequential state. Subsequently, the concept of the whole is analyzed in terms of mentality and externality. Following this, the whole is investigated within the framework of the dichotomy between naturalness and artificiality. The distinction between these two attributes is critically analyzed through the lenses of matter-form relations and compositional structure. Finally, the whole is addressed for singular and generic truths, revealing how these analyses shape conceptions of the universe and God. The findings characterize God as a dynamic and evolving set of attributes, particularly with singular truths. Each moment reveals a distinct, transient manifestation of the eternal God as the ultimate truth. The study identifies a temporally and spatially interconnected integrative relationship between God and the universe. A change in God's entirety necessitates a corresponding shift in the universe's entirety and vice versa. These continuous transformations imply that the universe, along with its components of substance and accidents, at any given moment, differs from its past state or singular truth. Similarly, the God of a particular moment worthy of worship, fear, love, and contemplation differs in qualities from the God of the past or His singular truth. [ABSTRACT FROM AUTHOR] |
| Abstract (Turkish): |
Bu çalışma, "bütün" (cumle) ifadesinin Takıyyuddîn İbn Teymiyye'ye (ö. 728/1328) ait metinlerde yer alan kullanım biçimlerini ve oluşturduğu anlam öbeklerini, yetkinlik ve tamam kavramlarına dair açılımları dışarıda tutarak irdelemeyi, ilgili anlamlara yönelik kavrayış biçimlerini örneklemeyi ve netice verdiği evren ve Tanrı tasavvurunu tespit etmeyi amaçlamaktadır. Bu amacın tahkikini yapı-söküm ve alt metin okuma yöntemine müracaat ederek kendi sınırları dâhilinde desteklemeyi hedefleyen çalışma, İbn Teymiyye düşüncesine yeni bir perspektif sunmakta; İbn Teymiyye düşüncesinin daha önce açığa çıkarılmamış birçok yönüne kavramsal bir ışık tutmaktadır. Çalışmada ilk önce bütün ile "parça" (cuz') kavramları ve bu kavramların kendisiyle koşullandığı "gereksinme" (iftiḳār/iḥtiyāc) kavramı üzerinde durulmaktadır. Bütünün özel bir telif içerip içermeyeceği, bütünün parçaların toplamına eşit olup olmadığı ve gereksinimin önceliksonralık- birliktelik nosyonları temelinde aldığı sebep-sonuç ve koşul-koşullanan boyutlarının oluşturduğu farklı bütün türleri tasnif edilmektedir. Ardından, bütünün mekânsal içerim yönünden kazandığı anlama değinilmektedir. Burada parçaların özel bir telife sahip olup olmaması üzerinden bir taksime gidilmektedir. Bunu, bütünün zamansal içerim yönü takip etmekte ve bütün, bir arada durumu ve sıralı durumu olmak üzere iki cihetten ele alınmaktadır. Daha sonra bütün, zihinsellik ve dışsallık bakımından ele alınmaktadır. Bunu müteakip doğallık ve yapaylık nitelikleri çerçevesinde oluşan bütün incelenmektedir. Bu iki nitelik arasındaki farklılık madde-form ve bileşim yönlerinden çözümlenmektedir. Son olarak, bütün, tekil hakikat ve türsel hakikat yönünden irdelenmekte, tekillik ve türsellik yönünde yapılan irdelemenin bizi nasıl bir evren ve Tanrı kavramıyla karşı karşıya bıraktığı saptanmaktadır. Bu Tanrı, tekil hakikatleri bakımından sürekli değişen bir nitelikler bütününü ifade etmektedir. Bu kavrayışın, sahip olduğu her bir fiil momentinde bir öncekinden farklı ve hâdis bir varoluşa bürünen yegâne kadim Tanrı hakikatine götürdüğü tespit edilmektedir. Tanrı ile evren arasında hem zamansal içerimli hem de konum ve cihet itibarıyla mekânsal içerimli bir bütünlük vardır. Tanrı bütününde oluşan en ufak bir değişim, evren bütününde de bir değişimi gerektirmektedir. Evren bütününde oluşan en ufak bir değişim, Tanrı bütününde olana benzer şekilde, tekil evren hakikatinin değişimini gerektirmektedir. Bu değişim itibarıyla ân içindeki evren bütünü, cevher ve arazlardan oluşan tüm parçalarıyla birlikte, geçmişteki evren bütünü ve evrenin tekil hakikati değildir. Buna koşut olarak ibadet edilmesi, korkulması, sevilmesi ve üzerine düşünülmesi gereken ân içindeki Tanrı bütünü de tüm gerek nitelikleriyle birlikte, geçmişteki Tanrı bütünü ve onun tekil hakikati değildir. [ABSTRACT FROM AUTHOR] |
| Database: |
Academic Search Index |
Nájsť tento článok vo Web of Science