Autobiographical Genre and Autobiography as a Form of Revealing the Theme of Childhood and Adolescence
This article explores the principle of autobiographical writing in Russian literature during the transition from Romanticism to Realism, focusing on key works by Alexander Pushkin and Mikhail Lermontov, as well as later examples from Charles Dickens, Leo Tolstoy, Mark Twain, and J.D. Salinger. It ar...
Saved in:
| Published in: | Bulletin of Yerevan University B: Philology Vol. 16; no. 2 (47); pp. 18 - 30 |
|---|---|
| Main Author: | |
| Format: | Journal Article |
| Language: | English |
| Published: |
03.06.2025
|
| ISSN: | 1829-457X, 2738-2575 |
| Online Access: | Get full text |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | This article explores the principle of autobiographical writing in Russian literature during the transition from Romanticism to Realism, focusing on key works by Alexander Pushkin and Mikhail Lermontov, as well as later examples from Charles Dickens, Leo Tolstoy, Mark Twain, and J.D. Salinger. It argues that the construction of autobiographical narratives not only reflects the authors' personal experiences but also serves as a lens through which broader societal attitudes—particularly regarding childhood—are examined and critiqued. The novelty of this study lies in its comparative analysis of how different literary traditions grapple with the theme of childhood as both a source of innocence and a site of conflict. By investigating the evolution of autobiographical elements, the article highlights the complexities of character construction and narrative form across cultures. Key problems addressed include the persistent societal attitudes towards children and the moral implications of these views as reflected in literature. The study aims to elucidate how the autobiographical genre serves as a vehicle for exploring identity, innocence, and the tensions between individual experience and societal norms. Ultimately, this research seeks to contribute to the understanding of the interplay between autobiographical writing and thematic development in literature, revealing how the personal is intricately linked to the collective consciousness of a given era.
Սույն հոդվածը նվիրված է ռուս գրականության մեջ, մասնավորապես ռոմանիզմից ռեալիզմի անցման ժամանակաշրջանում, ինքնակենսագրական ժանրի սկզբունքների ուսումնասիրությանը: Քննության են ենթարկվել Ալեքսանդր Պուշկինի, Միխայիլ Լերմոնտովի, Չարլզ Դիքենսի, Լև Տոլստոյի, Մարկ Տվենի և Ջ. Դ. Սելինջերի առանցքային աշխատություններից օրինակներ: Հատկանշական է, որ ինքնակենսագրական ժանրի պատումները ոչ միայն արտացոլում են հեղինակի անձնական փորձը, այլև միջոց են ցույց տալու մանուկների աշխարհի հանդեպ ունեցած հասարակության վերաբերմունքը: Հետազոտության նորույթը համեմատական վերլուծության միջոցով անդրադարձն է մանկության թեմային. փորձ է արվել ցույց տալու, թե գրական տարբեր ուղղություններում ինչպես է ներկայացվում մանկությունը, որտեղ կա և՛ անմեղության դրսևորում ու նաև ներքին բախումների տարածք է: Անդրադարձ է կատարվում ինքնակենսագրական ժանրի առանցքային տարրերի զարգացման օրինաչափություններին: Հոդվածում մատնանշվում են տարբեր մշակույթներում կերպարների կերտման, ինչպես նաև ինքնակենսագրական պատումի կառուցվածքային առանձնահատությունները: Քննարկվում են մանուկների նկատմամբ հասարակության մեջ արմատացած վերաբերմունքը և գրականության մեջ այդ վերաբերմունքի բարոյական դրսևորումները: Հետազոտության նպատակն է պարզաբանել, թե ինչպես է ինքնակեսագրական ժանրը օգնում վեր հանել ինքնության և անմեղության խնդիրները, անձնական փորձի ու հասարակական նորմերի միջև գոյություն ունեցող հակասությունը: Աշխատությունը կօժանդակի գրականության մեջ ինքնակենսագրական ժանրի և թեմայի փոխազդեցությունների ուսումնասիրությանը՝ ցույց տալով, թե ինչպես է անձնականը անքակտելիքորեն շաղկապված տվյալ դարաշրջանի հավաքական գիտակցականի հետ
Статья посвящена анализу автобиографического письма в русской литературе периода перехода от романтизма к реализму. Основное внимание уделено ключевым произведениям Александра Пушкина и Михаила Лрмонтова, а также более поздним примерам из творчества Чарльза Диккенса, Льва Толстого, Марка Твена и Дж.Д. Сэлинджера. Исследование показывает, что автобиографические нарративы не только отражают личный опыт авторов, но и служат инструментом для анализа и критики более широких общественных установок, особенно тех, которые касаются детства. Новизна работы заключается в сравнительном анализе того, как различные литературные традиции осмысляют детство как источник невинности и одновременно как арену конфликта. Исследуя эволюцию автобиографических элементов, статья подчеркивает сложность построения персонажей и повествовательной формы в разных культурах. Среди ключевых проблем, рассматриваемых в статье, выделяются устойчивые общественные установки по отношению к детям и моральные последствия этих взглядов, отражаемые в литературе. Целью исследования является выяснение того, как автобиографический жанр служит средством для исследования идентичности, невинности и напряженности между личным опытом и общественными нормами. В конечном итоге, работа направлена на расширение понимания взаимосвязи между автобиографическим письмом и тематическим развитием в литературе, демонстрируя, как личное тесно связано с коллективным сознанием конкретной эпохи. |
|---|---|
| ISSN: | 1829-457X 2738-2575 |
| DOI: | 10.46991/BYSU.B/2025.16.2.018 |