Քրեական վարույթների անջատման տեսական և գործնական խնդիրները ՀՀ քրեական դատավարությունում
The article is devoted to a discussion of practical issues of detaching a new criminal case provided for by the new Code of Criminal Procedure of the Republic of Armenia. In the article, the author, relying on the opinions expressed in the legal literature, decisions of the Court of Cassation and th...
Saved in:
| Published in: | Bulletin of Yerevan University C: Jurisprudence Vol. 16; no. 1(42); pp. 105 - 118 |
|---|---|
| Main Authors: | , |
| Format: | Journal Article |
| Language: | Armenian |
| Published: |
30.07.2025
|
| ISSN: | 1829-4561, 2738-2605 |
| Online Access: | Get full text |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | The article is devoted to a discussion of practical issues of detaching a new criminal case provided for by the new Code of Criminal Procedure of the Republic of Armenia. In the article, the author, relying on the opinions expressed in the legal literature, decisions of the Court of Cassation and the European Court, notes that the institution of combining and detaching criminal proceedings cannot be considered as one of the technical means by which the law enforcement agency is able to change, that is, reduce or increase the subject of research on the case in progress. On the contrary, this institution requires a deep and thoughtful approach in its application, since the complex of legal relations regulated by it is in direct connection with the basic, fundamental provisions of the entire criminal process and the tasks facing it. A study of the practice of applying Article 10 of the RA Code of Criminal Procedure shows that its application pursues a different goal that does not follow from the essence of the institution of detaching criminal proceedings. The existing legal practice of detaching criminal proceedings is due to the stipulation in the new Code of Criminal Procedure of the terms of criminal prosecution. If there are several defendants, when they are accused of committing crimes of varying gravity, the body conducting the process, in order not to violate the deadlines for the prosecution, in violation of Article 10 of the Code of Criminal Procedure, separates a proceeding and transfers it to the court. This practice contradicts the meaning of the institution of separation of proceedings and violates the constitutional rights of the accused.
Հոդվածը նվիրված է ՀՀ քրեական դատավարության նոր օրենսգրքով քրեական վարույթների անջատման գործնական խնդիրների ուսումնասիմանը: Հոդվածում հեղինակը հիմնվելով իրավաբանական գրականության մեջ արտահայտված իրավական դիրքորոշումների, Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի և Վճռաբեկ դատարանի որոշումների վրա, արձանագրում է, որ քրեական վարույթների միացման և անջատման ինստիտուտը չի կարելի դիտարկել որպես զուտ այն տեխնիկական միջոցներից մեկը, որոնց օգնությամբ իրավակիրառողը կարող է փոփոխել, այսինքն՝ ընդլայնել կամ հակառակը՝ նեղացնել իր վարույթում գտնվող գործով հետազոտման առարկան: Հակառակը, նշված ինստիտուտի կիրառումը պահանջում է խորքային և կշռադատված մոտեցում, քանի որ դրանով կարգավորվող իրավահարաբերությունների համալիրը անմիջական կապի մեջ է գտնվում ամբողջ քրական դատավարության հիմնական, սկզբունքային դրույթների և ընդհանուր առմամբ քրեական դատավարության առջև դրված խնդիրների հետ: ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 10-րդ հոդվածի կիրառման պրակտիկայի ուսումնասիրությունը ցույց է տալիս, որ դրա կիրառումը հետապնդում է բոլորովին այլ նպատակ, որը չի բխում քրեական վարույթների անջատման ինստիտուտի էությունից։ Քրեական վարույթների անջատման առկա իրավական պրակտիկան պայմանավորված է ՀՀ քրեական դատավարության նոր օրենսգրքում քրեական հետապնդման ժամկետների ամրագրմամբ։ Եթե քրեական վարույթով մեղադրյալները մի քանիսն են և նրանց մեղսագրվում են տարբեր ծանրության հանցագործություններ, ապա վարույթն իրականացնող մարմինը դատաքննության ժամկետները չխախտելու համար, սակայն, միևնույն ժամանակ խախտելով քրեական դատավարության օրենսգրքի 10-րդ հոդվածը, անջատում է առանձին վարույթ և փոխանցում դատարան։ Այս պրակտիկան հակասում է վարույթի անջատման ինստիտուտի իմաստին և խախտում մեղադրյալի սահմանադրական իրավունքները։
Статья посвящена обсуждению практических вопросов выделения уголовного производства, предусмотренных новым УПК РА. В статье автор, опираясь на мнения выраженные в юридической литературе, решения Кассационного суда и Европейского суда, отмечает, что институт соединения и выделения уголовных производств нельзя рассматривать как одно из технических средств, с помощью которых правоприменительный орган в состоянии изменить, то есть уменьшить или увеличить предмет исследования по находящемуся в его производстве делу. Напротив, указанный институт требует при своем применении глубокого и вдумчивого подхода, так как комплекс регулируемых им правоотношений находится в непосредственной связи с основными, принципиальными положениями всего уголовного процесса и стоящими перед ним задачами. Изучение практики применения статьи 10 УПК РА показывает, что ее применение преследует иную цель, не вытекающую из сущности института выделения уголовных производств. Существующая правовая практика выделения уголовного производства обусловлена закреплением в новом УПК сроков уголовного преследования. При наличии в уголовном процессе нескольких подсудимых, когда они обвиняются в совершении преступлений различной тяжести, орган, ведущий процесс, чтобы не нарушать сроки судебного разбирательства, нарушая статью 10 УПК выделяет отдельное производство и передает в суд. Такая практика противоречит смыслу института выделения производства и нарушает конституционные права обвиняемых. |
|---|---|
| ISSN: | 1829-4561 2738-2605 |
| DOI: | 10.46991/BYSU.C/2025.16.1.105 |